Już pod koniec XIX w. Dr Alfons Toporski, Niemiec urodzony w Krotoszynie, były asystent uniwersyteckiej Kliniki Ginekologicznej we Wrocławiu i ówczesny dyrektor Zakładu Położniczego dla Szkoły Położnych, podejmował energiczne starania o budowę nowego zakładu Poznaniu lub najbliższej okolicy, chcąc przede wszystkim zabezpieczyć bazę kliniczną do celów dydaktycznych. 

Zabiegi dr. Toporskiego zostały uwieńczone sukcesem. W 1897 r. Starostwo Krajowe zakupiło w podpoznańskiej wsi Jeżyce obszerny plac o powierzchni ponad 1,4 ha i wymiarach 210 m (wzdłuż ul. Polnej/ Feldstrasse) x 100 m (od ul. Jackowskiego/ Nollendorfstrasse) x 80 m (od ul. Bukowskiej Bukenstrasse), na którym, wg projektu Heinricha Grüdera, w latach 1900–1903 wybudowano okazały obiekt z czerwonej cegły. Zespół budynków wzniesiony w kształcie litery U, o trzech 2-piętrowych pawilonach z gmachem centralnym przy ul. Polnej, został scalony łącznikiem korytarzowym. 

Dwupiętrowy i dwufrontowy budynek główny stał na rogu ul. Polnej i Jackowskiego. Jednopiętrowa willa dyrektora została wybudowana przy ulicy Jackowskiego i była połączona korytarzami na parterze i pierwszym piętrze ze skrzydłem budynku głównego. Na podwórzu stał jednopiętrowy budynek gospodarczy z poddaszem o powierzchni 266 m . Mieścił pralnię i komorę dezynfekcyjną. Drugi budynek, o powierzchni 36 m2, był składem opałowym. Kaplica była budynkiem wolnostojącym, mieściła kostnicę, służącą również za prosektorium. 

W pierwszym etapie zakończono budowę budynku głównego, willi dyrektora, 2 budynków gospodarczych i kaplicy. Zabudowane zostało 3500 m2 powierzchni, a ponad 1ha zajmowało podwórze i ogród. Kubatura budynków wynosiła 20 800 m3 . Budynki były podzielone na 185 izb. 

W roku ukończenia budowy pierwszych budynków (1901 r.) przyjęto i zainaugurowano pierwszy kurs nauczania akuszerek.  Szpital miał wtedy 67 łóżek, w tym Oddział Położniczy 42 (12 dla ciężarnych i 30 dla położnic), a Oddział Ginekologiczny 25 łóżek. 

W skład Szpitala wchodziły jeszcze: przychodnia dla pacjentek, internat dla uczennic z 40 miejscami, mieszkania służbowe (dla lekarzy, urzędników, personelu pomocniczego), willa dla dyrektora, kaplica, kostnica, prosektorium, biura i przychodnia.

W 1903 r. oddano całość budynku głównego i  liczba łóżek zwiększyła się do 100. W tym czasie pracowało 7 lekarzy (dyrektor Szkoły i Zakładu, ordynator, 4 asystentów i jeden wolontariusz). 

W 1910 r. hospitalizowano już ponad 1700 pacjentek. 

Przez cały okres pierwszego dziesięciolecia działania Frauenklinik cały personel był niemiecki - zarówno dyrektorzy  jak i lekarze oraz wszystkie pielęgniarki.