Drugie dziesięciolecie XX w to niezwykle burzyliwy okres w historii Szpitala. Rozwój Kliniki został przerwany I Wojną Światową, a po jej zakończeniu przeszedł w polskie ręce.

W latach 1912–1913  Klinika była rozbudowywana i modernizowana - rozbudowano ją wzdłuż ul. Polnej/ Feldstrasse w kierunku ul. Bukowskiej/Bukenstrasse. W jednej linii z budynkiem głównym, jednoskrzydłowy, 2-piętrowy budynek o powierzchni 500 m2, przeznaczony został na oddział septyczny. Został on zaprojektowany przez znakomitego architekta miejskiego F. Teubnera, który nawiązywał do architektury XVIII w., dzięki czemu do dziś wzbudza on podziw zarówno klasycyzującymi detalami architektonicznymi, jak i mansardowymi dachami. 

Z budynkiem głównym miał połączenie korytarzem na wysokości I piętra. Korytarz w tym budynku biegł środkiem. Po obu jego stronach na parterze było 7 pokoi dla pacjentek i sala opatrunkowa, na I piętrze 9 pokoi dla chorych, apteka, sala operacyjna z przedsionkiem. Mieścił on salę do mycia chirurgicznego, mycia i sterylizacji narzędzi i pokój przygotowawczy, gdzie wprowadzano pacjentki w narkozę. Na II piętrze było 8 sal chorych i mieszkanie Siostry Przełożonej. Na każdym piętrze były sanitariaty i kuchnie oddziałowe. Piwnice budynku głównego od strony ulicy Jackowskiego mieściły kuchnię, spiżarnię i mieszkania dla 3 kucharek.

W latach I Wojny Światowej Szpital przeszedł pod zarząd wojska niemieckiego.

Do 1919 r. zarówno dyrektorzy  jak i lekarze oraz pielęgniarki byli Niemcami. W roku 1919 pierwszymi polskimi lekarzami Szpitala, przejmującymi go z rąk niemieckich byli: mianowany pod koniec 1918 r. przez Naczelną Radę Ludową inspektorem Kliniki przy Polnej dr Stanisław Łazarewicz oraz dr Ignacy Nowak, wytypowany przez Wydział Lekarski PTPN do czuwania nad majątkiem ruchomym Szpitala, aby Niemcy go nie zniszczyli, bądź nie wywieźli. 

W marcu 1919 r. stanowisko prymariusza obejmuje dr Bolesław Kowalski, a w kwietniu na asystenta przyjęto dr. Władysława Suwalskiego i pierwszą polską położną, Jadwigę Klucz, która objęła stanowisko przełożonej.

Wkrótce, na miejsce niemieckich sióstr diakonisek zatrudniono siostry Polskiego Czerwonego Krzyża. Po ustąpieniu w lipcu 1919 r. prof. M. Lange, Szpital ma już polskie oblicze, co symbolicznie potwierdzono nabożeństwem odprawionym w listopadzie 1919 r. przez kardynała prymasa Dalbora, który dokonał poświęcenia Szpitala i udzielił błogosławieństwa personelowi. 

Zgodnie z postanowieniami Rady Miejskiej Poznania (ogłoszonymi w Dzienniku Poznańskim z dnia 29 maja 1919 r.) oraz Wydziału Krajowego (ogłoszonymi tamże w dniu 18 czerwca 1919 r.), znika niemiecka nazwa Provinzial-Frauenklinik.  Szpital otrzymuje nazwę Krajowej Kliniki dla Kobiet.