Polna 33
Poznań
IZBA PRZYJĘĆ

1921-1930 Krajowa Klinika dla Kobiet

rozbudowa i doposażenie kliniki w zdobycze XX wieku

1921-1930 Krajowa Klinika dla Kobiet

1921-1930

Po całkowitym odtworzeniu istniejącej poprzednio organizacji Szpitala, czynny był Oddział Położniczy, Oddział Ginekologiczny i Przychodnia Ginekologiczna. Na oddziałach uruchomiono 150 łóżek dla pacjentek, przywracając tym samym ich liczbę, jaka była przed I Wojną. 

W ciągu dwóch lat od przejęcia Szpitala udało się skompletować obsadę personalną, składającą się z pracowników medycznych, administracyjnych i zaplecza gospodarczego. Liczyła ona w 1920 r. 39 osób i szybko rosła. W 1921 r. personel liczy już 54 osoby. Oprócz dyrektora i ordynatora w skład kadry lekarskiej wchodziło jeszcze 4 asystentów (dr Władysław Suwalski, dr Ignacy Nowak, dr Tadeusz Żuralski i dr Jan Bajoński). Pracowały 3 położne, 18 pielęgniarek i 12 sióstr PCK. 

W Klinice było już 151 łóżek, w tym Oddziały: Położniczy – 21 sal z 69 łóżkami i Ginekologiczny – 24 sale z 82 łóżkami. Działała również przychodnia. Ponadto do Kliniki należały: sala wykładowa z 40 miejscami, internat dla 6 studentów, pralnia, magazyny gospodarcze, kuchnia, pomieszczenia pomocnicze dla administracji i warsztaty naprawcze. 

31 grudnia 1921 r. Krajowa Klinika dla Kobiet staje się oficjalnie siedzibą jednostki akademickiej – Kliniki Położniczo-Ginekologicznej. Szpital pozostawał nadal własnością Poznańskiego Związku Samorządnego, który zobowiązany jest do jej finansowania. 

W roku 1921 r., z inicjatywy prof. Kowalskiego, powstał tzw. Oddział Domowych Ciężarnych. Inicjatywa ta wychodziła naprzeciw potrzebom społecznym tamtych czasów. Oddział stanowił rodzaj przytułku, gdzie za bezpłatne mieszkanie, utrzymanie i fachową opiekę w Klinice, ubogie, bezdomne i niezamężne kobiety ciężarne były zobowiązane tylko do pomocy przy lżejszych pracach gospodarczych. Koszty utrzymania oddziału (liczącego w 1921 r. – 20, a w 1925 r. – 30 miejsc) pokrywał Samorząd Terytorialny i Wydział Opieki Społecznej Miasta Poznania i częściowo Szpital. 

Z ważniejszych zakupów sprzętu należy wymienić:

  • nowe komplety narzędzi i urządzeń do sterylizacji w 1923 i 1924 r..
  • aparat Roentgena na najnowsze typy wymieniono w 1923 i 1925 r.,
  • samochód sanitarny od roku 1923 - z chwilą otwarcia polikliniki położniczej   
  • dwa fantomy położnicze (pomoce dydaktyczne) w 1924 r. 
  • pierwszy aparat do diatermii krótkofalowej kupiono w 1924 r., a następny w 1929
  • Szpital staje się pierwszą placówką ginekologiczną w Polsce, która wprowadziła promieniolecznictwo nowotworów złośliwych do ginekologii po tym jak 1928 - zakupiono 50 miligramów radu
  • urządzenia do laboratorium kupowano w 1924 r., oraz w latach 1928–30 

W 1926 r. powstał projekt rozbudowy szpitala. Zakładał przebudowanie willi dyrektora na potrzeby 25-łóżkowego oddziału izolacyjnego. W ogłoszonym w 1927 r. konkursie na rozbudowę szpitala, przedstawiony projekt zyskał najwyższą ocenę. Makieta przyszłego szpitala została zaprezentowana publicznie w 1929 r. na Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu, zorganizowanej z okazji 10-lecia niepodległości Polski. Koszt realizacji projektu szacowano na 1 mln 500 tys. złotych lecz z uwagi na brak funduszy oraz kryzys finansowy nie został on nigdy zrealizowany. 

1926 - przepisy służbowe dla położnych, opracowane w tym szpitalu, zostają zatwierdzone przez ówczesnego Ministra Zdrowia jako dokument urzędowy, obowiązujący w całej II Rzeczpospolitej.

W marcu 1928 w Szpitalu zorganizowano II Zjazd Ginekologów Polskich, na którym poruszano tematy Diagnostyki i terapii narządu rodnego kobiety, Postępowania z łożyskiem przodującym oraz Stanowisko położnika i ginekologa wobec obowiązujących ustaw. Zjadowi przewodniczył prof. dr hab. Bolesław Kowalski. 


Dyrektorzy
/upload/pictures/boleslaw-kowalski.png

prof. 
BOLESŁAW KOWALSKI

od 1921 r.


Urodził się 26.09.1885 r. w Ostrowie Wlkp., jako syn Klemensa i Marii z Ciechowiczów. W 1906 r. zdał egzamin dojrzałości, po czym rozpo- czął studia medyczne w Gryfii. Studiował również w Berlinie i we Wrocławiu. Doktoryzował się w październiku 1919 r.  u prof. Küstnera.  Po przybyciu do Poznania w 1919  został mianowany prymariuszem w Krajowej Klinice dla Kobiet i Szkole Położnych. W 2 lata później został kierownikiem, a następnie – dyrektorem tej Szkoły. W 1921 r. został powołany na wykładowcę i egzaminatora z ginekologii i położnictwa na rok akademicki 1921/22 na Wydziale Lekarskim UP. W 1926 r. założył Poznańskie Towarzystwo Ginekologiczne, 

Naczelne Pielęgniarki
/upload/pictures/jadwiga-klucz.png


JADWIGA KLUCZ

od 1919


ur. 15.07.1886 r. w Jaroszewie, następnie uczęszczała do szkoły ludowej w Żninie, lecz przewlekła choroba matki zmusiła ją do podjęcia pracy zarobkowej. Dr Bogdański, u którego pracowała jako podręczna pomoc, pomógł jej w wyborze zawodu i w podjęciu nauki w Uniwersyteckiej Klinice dla Kobiet we Wrocławiu. Do 1919 r. była związana z tą Kliniką, gdzie pracowała jako pierwsza położna. Następnym miejscem jej zatrudnienia była Krajowa Klinika dla Kobiet i Szkoła Położnych w Poznaniu, gdzie została przełożoną pielęgniarek i położnych Kliniki.