W latach ‘50tych pomieszczenia dla działalności usługowej, dydaktycznej i naukowej były bardzo skromne. Warunki bytowania chorych rodzących i pracowników były po prostu złe. Część budowli w szczycie od ul. Jackowskiego zajmowała stacja krwiodawstwa. Później, po wybudowaniu dla niej nowych budynków przy ul. Marcelińskiej, pomieszczenia te przeznaczono dla II Kliniki Chorób Dzieci. Na terenie posesji Szpitala znajdowały się trzy drewniane baraki wybudowane w czasie okupacji niemieckiej, w jednym z nich znajdowała się Ceramika Poznańska, pozostałe dwa, rozpadające się, były przeznaczone jeden do zajęć szkoły położnych, a w drugim mieściła się zwierzętarnia. 

Budynek w środku placu służył jako zaplecze Szpitala. Były tam m.in. pralnie, szwalnia, magazyn bielizny, warsztaty: ślusarski, tapicerski i inne. Do tego budynku dobudowano pomieszczenia przeznaczone na kotłownię spalającą koks, węgiel z dużym, niesamowicie dymiącym kominem, z którego sadze często przez okna dostawały się do zasadniczego budynku. Kuriozum stanowił fakt, że na podwórzu znajdowała się jeszcze tzw. lodownia, w której przechowywano pozyskane zimą bryły lodu, wykorzystywane później do okładów na podbrzusze pacjentek przy atoniach macicy. 

Kuchnia znajdowała się w piwnicach, w bardzo ograniczonych pomieszczeniach. Nie było zaplecza dydaktycznego. Brakowało sali wykładowej. Zajęcia odbywały się w stołówce. Praktycznie nie istniała izba przyjęć, dlatego w 1952. dobudowano skąpe pomieszczenie od ul. Polnej przy głównym wejściu do budynku zasadniczego. Duże trudności w realizacji tego zamysłu spowodowane były sprzeciwem m.in. konserwatora zabytków. Budowla ta tylko nieznacznie poprawiła warunki przyjęć chorych do Szpitala. 

Studenci, będąc na ćwiczeniach, na tzw. internatach, zamknięci przez 7 dni w Szpitalu, mieli do dyspozycji jedno pomieszczenie (obecnie biblioteka), gdzie stały 3-piętrowe łóżka. Nie było sanitariatów. Ówczesna dyrekcja Kliniki, uznając pomieszczenia dydaktyczne za złe widziała potrzebę rozbudowy i uzyskała zgodę na budowanie sali dydaktycznej wraz z zapleczem. 

W 1953 r. ukończono budowę, powstałej na pozostałych z czasów wojny fundamentach podziemnego szpitala wojskowego, nowej sali wykładowej na 298 miejsc.  Odznaczała się ona bardzo dobrą akustyką oraz szerokim zapleczem. Wówczas znalazła w nim pomieszczenie pracownia histopatologiczna i cytologiczna oraz internat dla studentów. W tym czasie była to najnowocześniejsza sala w poznańskiej Akademii Medycznej. Całość została połączona łącznikiem ze starym budynkiem. 

W czasie otwarcia obiektu dydaktycznego w 1953 r. prof. I. Roszkowski zorganizował ogólnopolskie sympozjum z udziałem wybitnych polskich ginekologów, n/t Metod walki o obniżenie śmiertelności okołoporodowej,

Niestety, ze względu na potrzeby Szpitala, część gabinetów dydaktycznych przeznaczono na inne cele. Urządzono tam różne pracownie, niezbędne dla prawidłowego funkcjonowania Szpitala. Poprawiono jednak bardzo warunki bytowania studentów: do ich dyspozycji oddano 2 duże pokoje oraz zaplecze sanitarno-higieniczne. Od tego czasu prowadzono bieżące remonty, konieczne renowacje i modernizacje, w zakresie wyposażenia, aparatury, jak i struktury. Większych inwestycji nie wykonano.